Aneta Nawrot: Historie, które Pani opowiada, są piękne i bardzo wzruszające. Nie tylko nawiązuje Pani do pamiątek, które znalazły się w Pani domu, ale przede wszystkim wspomina o swojej rodzinie i wartościach, które wyniosła Pani z domu rodzinnego...

Ewa Wachowicz: Żyjemy w czasach, w których wiara jest passé, kościoły pustoszeją, słowo Boże jest jakby rzucane na wiatr. Trudno więc mówić o wartościach, dlatego z tak wielką atencją wracam do tego, co było w moim rodzinnym domu. Do tego, jak nas z bratem wychowywali rodzice, dziadkowie... Jakie to było mądre, piękne, właściwe. Doceniamy to zwłaszcza po latach, kiedy sami jesteśmy już dorośli.

W moim rodzinnym domu nie było zakazów, a było wychowywanie przez przykłady. Mojemu bratu i mnie rodzice swoim przykładem pokazywali, jak trzeba żyć przyzwoicie, zgodnie z Dekalogiem. Pamiętam np., że mój tatuś nigdy nie pracował w niedzielę czy święta. Oczywiście, ponieważ mieszkaliśmy na wsi, trzeba było zrobić tzw. obrządki: nakarmić zwierzęta, wydoić krowy... Po wykonaniu tych najpotrzebniejszych i koniecznych prac tatuś świętował: szedł do kościoła w odświętnym ubraniu, a potem był uroczysty obiad przy stole z całą rodziną, były rozmowy... Zapadło to bardzo w moją pamięć i proszę sobie wyobrazić, że za przykładem tatusia ja też – jeśli to tylko możliwe – staram się tak planować zajęcia, aby nie pracować w niedzielę, aby święcić dzień święty, aby był to dzień dla Boga i moich bliskich...