Gęsta od duchowych przeżyć była wczorajsza niedziela. Tradycyjna uroczystość Chrystusa Króla, wzbogacona w tym roku o podniosły Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa za Króla i Pana w nawiązaniu do rocznicy 1050-lecia Chrztu Polski i wreszcie zakończenie Roku Świętego, Roku Miłosierdzia.

U nas poprosiliśmy jeszcze parafian, żeby przynieśli z sobą własne, domowe krzyże, które wiszą na ścianach i oznaczają Chrystusowym znakiem mieszkanie czy dom. Biję się w piersi. Kazanie było zbyt długie. Trudno było w krótszym czasie choćby tylko „liznąć” wszystkich „zadanych” tematów. Mam tylko nadzieję, że nie przynudzałem aż tak bardzo. Przed ostatnią, wieczorną Mszą św. musiałem dołączyć jeszcze jeden wątek. Do Mszy św. pozostało już mało czasu, ale nie mogłem wytrzymać i uwierzyć w to, na co trafiłem w Internecie. Źródło było niestety wiarygodne. Ciśnienie mi się podniosło. Głowa zaczęła parować. – Basta – powiedziałem do siebie z hiszpańska, co zresztą było odpowiednie o tyle, że rzecz dotyczyła, katolickiej jak się mówi nadal, choć nie jest pewne czy to jeszcze prawda, Hiszpanii. Baskowie mogliby się oburzyć, bo rzecz dotyczy Pampeluny, ale pozostańmy przy urzędowej, uznanej i powszechnie używanej nomenklaturze.

Dziwne, że o tej sprawie, która zdarzyła się dokładnie przed rokiem było tak bardzo cicho. Nie, nie spodziewam się, że media głównego nurtu robiłyby z „takiej sprawy” problem. Mnie też to umknęło, choć z obowiązku szukam informacji podawanych także przez zagraniczne, niszowe, religijne źródła. O co chodzi? Spieszę wyjaśnić, choć nawet pisanie o tym, napełnia mnie bólem, tym bardziej, że za godzinę mam odprawiać Mszę św. Sprawa wyglądała tak. Prawie rok temu niejaki Abel Azcona ukradł z kościołów w Pompelunie i Madrycie ponad 240 konsekrowanych hostii. Następnie użył Ciało Pana do ułożenia słów pederastia i Amen. Niektórzy nazywali to aktem sztuki, w myśl narzuconej definicji, że sztuką jest to, co godzi, obraża, depcze wartości religijne, a katolickie w szczególności. Na tym polu można zrobić cokolwiek, im bardziej obrazoburcze tym lepiej i od razu uznane zostaje za wielkie „dzieło”. Azcona skradzione i użyte Hostie następnie sprzedał (pytanie, komu i gdzie) i zarobił ponoć – tak podają – kupę dolarów. Oczywiście oburzeni katolicy zawiadomili o popełnieniu przestępstwa organy ścigania.

Sprawa trafiła do sądu, ale tylko na chwilę. Sędzia z Pampeluny przejrzał papiery, nie zastanawiał się nawet zbyt długo, z akt sprawy wynika, że sięgnął tylko do słownika i uznał, że nie ma sprawy, bo nie doszło do obrazy uczuć religijnych. Nie będę przytaczał „złotych myśli” z uzasadnienia przygotowanego przez pampeluński sąd. Obrażają ludzki umysł i dowodzą, że sąd niekoniecznie musi być skrępowany logiką, a prawo wcale nie wytycza granic sędziowskich decyzji, przynajmniej w tego typu sprawach. Sędzia po prostu zdjął ochronę, która dotychczas zabezpieczała uczucia religijne katolików. Tak jakby powiedział – Róbta co chceta. W związku z tym przykładem twórczej interpretacją prawa zastanawiam czy w europejskich sądach, aby już nie obowiązuje wykładnia, która postanawia, że pozbawienie życia katolika z racji tego, że jest katolikiem nie jest wcale morderstwem?