Ojciec Święty przypomniał, że sprawował wtedy funkcję argentyńskiego prowincjała jezuitów i śledził uważnie przebieg tego wydarzenia. Zwrócił uwagę na trzy istotne fakty, które nadały mu kierunek. Najpierw była decyzja św. Jana Pawła II, aby odbyć pierwszą podróż apostolską właśnie do Meksyku i wygłosić przemówienie inauguracyjne tej konferencji. Wskazał on jasne kierunki jej dalszego rozwoju. To był jakby początek długiego, dynamicznego i owocnego pontyfikatu misyjnego.

Drugim ważnym faktem jest to, że od samego początku procesu przygotowania konferencji podstawową rolę odgrywała adhortacja apostolska Evangelii nuntiandi Pawła VI. To najważniejszy dokument całej posoborowej drogi Kościoła.

Idąc po jej śladach, razem z dokumentem z Aparecidy, Kościół doszedł do adhortacji Evangelii gaudium. Trzecim ważnym faktem jest wzięcie jako punkt wyjścia intuicji i profetycznych opcji Konferencji z Madelin, jako kolejny krok Kościoła w stronę jego dojrzałości. Franciszek przypomniał też najważniejsze treści podjęte podczas konferencji w Puebla.

"Nowość samoświadomości historycznej Kościoła w Ameryce Łacińskiej; dobra eklezjologia, która podejmuje obraz i drogę ludu Bożego wskazaną na Soborze Watykańskim II - podkreślił Franciszek. – Następnie: mariologia osadzona w kulturze, najbogatsze i najbardziej twórcze rozdziały na temat ewangelizacji kultury i pobożności ludowej w Ameryce Łacińskiej; ewangelizacja kultury. Puebla położyła poważne fundamenty pod rozwój ludów, podjęła odważną krytykę naruszania praw człowieka i wolności, które w tamtych czasach przeżywano w regionie oraz wdrożyła w życie opcje na rzecz młodych, ubogich i budowniczych społeczeństwa. ”